من خدایی دارم ، همه اسمش زییا
هرچه من از او دور ، او به من نزدیک است
هرچه من نافرمان ،او همان مهربان
من خدا را هر شب می گذارم تنها
میروم با رویا میروم با شیطان
من هر لحظه که هر چیز به نفع من نیست
میشوم مایوس از رحمت او
و او من هرچقدر نافرمان و بد میشوم
باز دوستم دارد ، باز مرا می خواند
گاهگاهی فقط باید ، اری فقط باید الرحمن بخوانی
الرحمن بخوانی و گریه کنی ، فقط الرحمن
چون هیچ آیه دیگری ، هیچ سوره ی دیگری
نمی تواند خدای مرا زیباتر از الرحمن توصیف کند ...
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 